ระบบการเรียนการสอนปัจจุบันนี้ผลิตนักเรียนออกมาเป็นแบบเดียวกัน ผลิตออกมาเป็นบล็อก เป็นล็อต ให้เรียนเหมือนๆกัน และทีสำคัญให้คิดเหมือนๆกัน เด็กจำนวนมากติดอยู่ในระบบนี้ คิดเหมือนๆกันเกือบทั้ง(ล็อต)รุ่น แต่หาตัวเองจริงๆไม่เจอว่าถนัดอะไร อยากทำอะไรจริงๆ ทำอะไรได้ดี ทำแล้วเป็นตัวเอง ทำแล้วมีความสุข เด็กไม่มีสิทธิ์คิดเอง ต้องคิดต้องทำอย่างที่ครูบอก อย่างที่กระทรวงบอก ยิ่งระดับกระทรวงยิ่งมีความห่างไกล ยิ่งคิดออกห่างจากความเป็นจริงของเด็ก ความเป็นจริงของสังคม ทำให้เด็กนักเรียนที่เป็นอนาคตของชาติ และเด็กเหล่านี้ซึ่งก็ต้องต้องดูแลอนาคตตัวเอง ถูกระบบพาไป เดินไปตามทางเดินเดียวกันเหมือนคนอื่นๆอีกเป็นพันๆ หมื่นๆ คน เด็กหลายคนไม่สามารถไปตามระบบนี้ได้ ด้วยการแข่งขันที่ถูกกำหนดไว้ จะคัดเด็กจำนวนมากในบล็อกนี้ ในล็อตเหล่านี้ออกไปอีกทีนึง เด็กที่ต่อสู้ไม่ได้ซึ่งมีจำนวนมากกว่าเด็กที่ชนะ ก็เหมือนถูกระบบทำร้าย กลายไปเป็นผู้ใหญ่ที่ขาดคุณภาพ ในสังคมอันกว้างใหญ่ เด็กนักเรียนควรค้นหาตัวเอง หาความชอบให้เจอ อย่าหลงติดอยู่ในระบบ สร้างตัวตนของตัวเองขึ้นมา เอาอนาคตที่เรากำหนดเองเป็นเป้าหมายหลัก สร้างเส้นทางไปสู่จุดหมา
ทำไมต้องให้ลูกเรียนแพทย์ การันตีการมีงานทำ? การมีรายได้อย่างแน่นอน? แต่ในอีกแง่ล่ะ เด็กๆไหวมั๊ย? ถึงเรียนจบมาจะมีงานค่อนข้างแน่ แต่การที่จะได้เข้าไปเรียน (สอบเข้ามหา'ลัย คณะแพทย์) ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย หลายๆครอบครัวถึงกับหว่านล้อมไปจนถึงบังคับให้ลูกต้องตั้งเป้าหมายในการสอบ ให้ตั้งเป้าคณะที่เกี่ยวข้องกับการแพทย์เท่านั้น โดยไม่ได้ดูความสามารถของเด็กหรือความต้องการของเด็กเลย ซึ่งเป็นเรื่องสำคัญทั้งสองเรื่อง เด็กจำนวนไม่น้อยจำเป็นต้องยอมตามความต้องการของครอบครัว ซึ่งครอบครัวก็คือ พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย นั้นเอง เพราะความทีเป็นครอบครัวก็เลยต้องยอม ทั้งที่ตัวเองไม่ต้องมีความชอบ บางคนก็รู้ว่าความสามารถไปไม่ได้แน่นอน กลายเป็นว่าเด็กๆรับความเครียดต่างๆเหล่านี้ไว้เอง บางครอบครัวมีฐานะดี ก็ให้ลูกเรียนพิเศษ .................. หวังว่าการเรียนพิเศษจะเป็นยาวิเศษทำให้ทำข้อสอบยากๆได้อย่างแน่นอน เรียนมากจนเด็กบางคนรับไม่ไหว ถึงแม้การเรียนพิเศษจะการสรุปความรู้มาให้ มีเทคนิคต่างๆสอนให้ สอนวิธีทำโจทย์ยากๆ แต่เด็กๆล่ะ ไหวมั๊ย? พื้นความรู้ ความสามารถของเด็กแต่ละคนไม่เหมือนกัน เด็กมีความสามารถในการรับได้แต